Het is droevig om te zien hoe zorgcentrum Moerdregt langzaam maar zeker steeds leger wordt. Sluiting wordt inmiddels geaccepteerd, hoe vervelend bewoners en personeel en inwoners van Moordrecht het ook vinden. ‘C’est la vie’, een verhuizing extra voor de oudjes kan er voor de meesten nog wel bij. Hoe dan ook: zaterdag bracht de brandweer een paar schalen oliebollen. Ik probeerde op te tekenen hoe het was.
MOORDRECHT – De Moordrechtse brandweer bracht zaterdag met loeiende sirene een paar schalen zelfgebakken oliebollen naar zorgcentrum Moerdregt. De ploeg wilde de overgebleven bewoners opfleuren tijdens de laatste jaarwisseling die zij in het sluitende zorgcentrum doorbrengen.
Het ijverige bakwerk werd gewaardeerd door de kleine dertig overgebleven bewoners. “Een tien voor de bakker!” zegt mevrouw Blanken (91) enthousiast. Zij woont sinds mei in het centrum. “Toen ik hier kwam, zei de directeur al dat ik misschien wel de laatste nieuwe bewoner zou zijn. Ik heb het hier best naar mijn zin. Ze zorgen goed voor ons. Over een nieuwe verhuizing wil ik nog niet nadenken. Dat de brandweer dit voor ons doet, vind ik leuk. Vroeger bakte ik altijd zelf. Met oud en nieuw, maar ook in het voorjaar. Ik kom van een boerderij in Gouderak en in het voorjaar hadden we biest. Daar maakte ik dan oliebollen mee. Heerlijk was dat.”
In rap tempo wordt het steeds stiller in zorgcentrum Moerdregt. Eénderde van de bewoners is al herplaatst en steeds minder personeel loopt door de gangen. In december nam weer een aantal verzorgsters afscheid. “Het personeel doet nu wel extra hun best voor ons,” zegt mevrouw Multem. “We hadden deze maand een extra bingo en we kregen een heerlijk kerstmaal.”
Momenteel wordt voor alle bewoners een nieuwe plek gezocht, ergens in de regio. “In januari zullen weer veel bewoners verhuizen,” weet verzorgster Ineke Boer.
In de loop van 2014 moet het centrum dicht, heeft Zorgpartners Midden Holland eerder dit jaar besloten. Wanneer de laatste bewoner de koffers pakt, is nog niet te zeggen. Verzorgster Emmy Rijlaarsdam wil tot het eind blijven. “Ik zou hier in november precies 25 jaar werken, maar ik weet niet of het dan nog open is.”
Niet iedereen was in staat oliebollen te eten in de grote zaal. Daarom bracht de brandweer ook bollen bij bewoners op de kamer. Met een volle schaal liepen de spuitgasten in vol ornaat door de gangen van het centrum dat ze zo goed kennen. Vele malen kwamen zij er om een brandje te blussen. Vele malen kwamen zij er voor een loos alarm. Veel brandweerlieden hebben kennissen of familie in het centrum. Sluiting gaat hen aan het hart. Brandweerman Roland Seip: “Natuurlijk zijn er bezuinigingen, maar ik heb er moeite mee dat je ouderen uit het dorp gaat verkassen. Bijna niemand kan er wat tegen doen.”
Op zijn kamer geniet meneer Kraaijeveld van een bol, liefdevol door zijn vrouw in stukjes gesneden. “Ik kon thuis niet meer voor mijn man zorgen. Hij heeft post traumatisch stress syndroom, uit zijn tijd in Indonesië. We wachten tot er een plek vrij komt in Bodegraven. Als daar iemand dood gaat, kan hij erheen,” zegt ze onomwonden.
