Wow. Wow. Wow. Het verhaal dat ik heb geschreven over het feit dat het exact tien jaar geleden is dat in Moordrecht de Postcode Straatprijs van 4,3 miljoen euro viel, heeft het zaterdag geschopt tot pagina 5 van de landelijke editie van het AD! En dus op de landelijke website! Totaal onverwacht voor mij, want ik had het geschreven voor de editie AD Groene Hart, die in Moordrecht verschijnt. Stiekem ben ik er eigenlijk best trots op.
Laat ik beginnen te beloven dat ik in de toekomst geen blog ga wijden aan elk verhaal dat ik heb geschreven. Maar vergeef me: dit verhaal is feitelijk het eerste verhaal dat ik heb geschreven in mijn nieuwe hoedanigheid van freelance journalist. En als zo’n verhaal dan de landelijke kolommen van het Algemeen Dagblad haalt, is dat wel iets waar ik wat meer over kwijt wil…
Direct een bekentenis: ik liep al ruim twee jaar rond met het idee voor dit verhaal. De dag dat de Postcode Loterij in Moordrecht viel en het hele circus het dorp in de ban hield, heb ik van zeer dichtbij meegemaakt. In die tijd schreef ik de Moordrechtse Koerier wekelijks vol met het laatste nieuws over het dorp. De Moordrechtse Koerier was het kleine zusje van Het Kanaal, gemaakt door dezelfde uitgever. Later werd ‘de Koerier’, zoals Moordrecht het blaadje liefkozend noemde, in Het Kanaal opgenomen. Vele Moordrechtenaren kunnen zich ‘de dag dat de Postcodeloterij viel in Moordrecht’ nog goed herinneren.
Afijn. De Postcode Loterij viel op 30 augustus 2003 in Moordrecht. 5,8 miljoen eurootjes. Voor alle Moordrechtse lotenbezitters was 1,5 miljoen euro te verdelen (dat bleek zo’n 500 euro per lot te zijn), maar de grote klapper viel in de Zwanendreef. Daar werd over 10 deelnemers de som van 4,3 miljoen euro verdeeld! Al met al dus 5,8 miljoen euro. Geloof me: die dag maakte indruk in Moordrecht. En geloof me: de prijs heeft impact gehad op de winnaars.
Nadat de prijs was gevallen, heb ik er zelf nooit meer over geschreven. Ik heb geen verhalen gemaakt over wat alle deelnemers met het geld hebben gedaan of hoe er over werd gesproken. Alleen in de week na de prijs pakte de Koerier uit met een speciale uitgave. In kleur! En dat was bijzonder in de tijd dat de krant nog in zwart-wit werd gedrukt. Hier, in een andere blogpost, treft u een aantal pagina’s uit die krant. Ik had ook een hele pagina in elkaar geknutseld met ‘de pechvogels van de Postcodeloterij’. Dat waren mensen die om wat voor reden dan ook net buiten de prijzen vielen. Daar zat een stel bij dat echt héél dicht bij een grote prijs zat, maar er net naast greep. Verder veel foto’s van het prijzencircus, huilende prijswinnaars en de optredens in het dorp die met het feest gepaard gingen.
Na de grote dag in 2003 verstreken de jaren. Toen ik zo’n twee jaar geleden weer door het rijke archief van Het Kanaal bladerde, bedacht ik me dat het in 2013 precies tien jaar geleden zou zijn dat de prijs viel. En dat leek me een mooi verhaal om te maken: hoe is het de prijswinnaars vergaan met hun leventje? Ik wist al dat het lastig zou worden de grootste prijswinnaar mee te laten werken. In een bijbaantje was één van zijn zoons mijn collega en hij had me al eens iets verteld over één en ander. Dat werd lastig…
Wat ook lastig was, was dat de krant waarvoor ik schreef inmiddels niet meer bestaat. Helaas. Ik had al een mooie dubbele pagina met veel foto’s en terugblikken in Het Kanaal in mijn achterhoofd. Ik zag het al helemaal voor me. In Het Kanaal had ik heel veel ruimte gehad voor dit verhaal. Nog één keer terugblikken en daarna nooit meer. Dat had ik me sowieso voorgenomen. Eén keer terugblikken, na tien jaar, dat leek me wel genoeg. Na het faillissement van de krant (waarvan ik trouwens steeds maar meer blijf horen dat mensen hem missen, ook van mensen buiten de ‘inner circle’ en soms uit onverwachte hoek) moest ik een ander platform voor mijn verhaal zien te vinden.
Gelukkig heb ik deze zomer de knoop doorgehakt om als zelfstandig journalist en fotograaf aan de slag te gaan. En dat betekent dat ik zelf mijn podium kan kiezen (mits het podium daarna ook voor mij kiest, uiteraard…) Ik koos voor het verhaal voor het AD Groene Hart, die in Moordrecht verschijnt. Gewoon dicht bij je roots blijven, toch? Mijn contactpersoon bij de krant was meteen enthousiast. Ik mocht een fors verhaal schrijven. Vorige week leverde ik het in en wat bleek? Het verhaal viel zelfs op bij de landelijke redactie. Vraag me niet hoe dat gaat, ik ken de ins en outs van het productieproces van het AD niet van binnen, maar vrijdag kreeg ik te horen dat het zaterdag op PAGINA 5 van het LANDELIJK KATERN zou staan. Ik was een paar dagen ergens in het oosten des lands bij een bruiloft, maar de glimlach die ik toen op mijn gezicht kreeg, moet tot in Moordrecht te zien zijn geweest, zo breed was hij…
Toen ik dit weekend thuis kwam, trof ik mijn verhaal aan in de krant. Echt leuk om te zien. Ik kon de exacte oplage van het AD even zo snel niet vinden, maar ik weet dat met meer dan een half miljoen gedrukte exemplaren betreft. Geweldig om dan je naam daarbij te zien staan. Ook leuk is dat het stukje direct op de website van de krant komt. En daar staat dat een aantal reacties en een aantal lezers bij. Toen ik dat aantal zag, werd ik verlegen: zondag was het meer dan 60.000 keer gelezen (volgens de site…, ik weet niet hoe die counter werkt, op een ander moment staan er weer andere – lagere – aantallen…) en er waren 87 reacties op. Da’s best veel, voor mijn doen.
Hieronder het verhaal zoals het zaterdag in de papieren krant stond. Ik moet bekennen dat er wel enigszins in mijn verhaal is geknipt en geplakt door de eindredactie, en ik kan ook melden dat het kadertje dat ik had gemaakt met de reactie van de Postcode Loterij-organisatie er uiteindelijk niet bij is gezet door de krant (sorry nazorger Bea Post en Selma van communicatie!), maar dat neemt niet weg dat ik het supertof vind dat het er zo prominent in staat. Voor de goede orde: dit was de reactie van de Postcode Loterij.
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het wel en wee na de Postcode Loterij in Moordrecht zoveel verhalen zou kunnen opleveren, dat het bijna een boek kan vormen. Elke winnaar heeft een verhaal. Of dat nu een positief of een negatief verhaal is, het is in ieder geval een levensverhaal. Iedereen denkt er wel eens aan hoe het is om een grote prijs te winnen. Maar als het je dan daadwerkelijk overkomt, is het toch altijd anders dan je denkt. Vermoed ik, want ik heb nooit een grote geldprijs gewonnen. Ik baseer me slechts op de ervaringsverhalen die mij zijn verteld. Als je daar goed naar luistert, besef je je dat er wel degelijk een keerzijde aan zit.
