Al eerder noemde ik de Masters in Londen één van de mooiste, zo niet hét mooiste toernooi op de snookerkalender. De eerste ronde, die vandaag werd afgesloten met de vijfde kraker van een wedstrijd, bewees die stelling. Man, man, man, wat mooi. Bijna zeker werd de nummer twee van de wereld, Mark Selby, verslagen. Maar als uit de as herrezen haalde hij de overwinning op Stuart Bingham uit zijn tenen.
En het was niet de enige wedstrijd in de eerste ronde die het publiek op het puntje van de stoel deed schuiven. Want eerder deze week moest Judd Trump een ware martelgang doorstaan, waarbij zijn tegenstander Barry Hawkins feitelijk nog maar één balletje nodig had om het publiek en vooral Judd Trump zelf in shock achter te laten.
Een andere wedstrijd kan een klassieker worden genoemd. Judd Trump leek werkelijk uitgeschakeld door Hawkins. Op 5-3 miste Hawkins een essentiële bal, Trump kwam terug, maar had nog een berg te beklimmen. Toen hij ook 5-5 maakte en een beslissend frame zoals altijd een loterij kan zijn, stootte Hawkins bijzonder slecht af. Trump toonde karakter en maakte toch nog koelbloedig af. Juist dit soort overwinningen tekenen een ware kampioen. Hawkins op zijn beurt zal een licht traumaatje aan het verlies overhouden. Een paar nachten, blikte commentator en snookergrootheid Stephen Hendry terug vanuit de BBC-studio.
De eerste acht wedstrijden die gezamenlijk de eerste ronde van dit prestigieuze toernooi vormden, kunnen de boeken in als een fascinerende. Want ook wedstrijd numero uno was meteen flitsend. Titelverdediger Neil Robertson kreeg Chinees Ding Jungui tegenover zich en liet zich zoals ik eerder schreef een oerschreeuw ontsnappen toen hij uiteindelijk toch een nipte 6-5 overwinning pakte.
Een Schotse clash was er tussen Stephen Maguire, een opvliegend karakter die zijn talent toch nog niet helemaal waar heeft kunnen maken. Hij moest bijtertje Graeme Dott voor zich laten in wat ook een last-frame decider. Wat ze er zelf van vonden, weet ik niet: beide heren spreken een zo moeilijk verstaanbaar Schots accent, dat het geheim waarschijnlijk op de bodem van Loch Ness te vinden is. Oke, alleen John Higgins spreekt een nóg onweerstaanbaarder accent.
Die John Higgins heeft deze week de makkelijkste overwinning behaald. Clean pakte hij Ali Carter in. Oké, alleen Mark Allen uit Noord-Ierland won nog makkelijker. Zijn tegenstander Mark Davies had niets in te brengen tegen het kleine, felle mannetje.
Shaun Murphy, een op Dik Trom gelijkende Engelsman met een iets te perfecte professionele uitstraling, maakte het Ricky Walden niet moeilijk, maar won wel. Murphy speelt qua stijl mooi, maar hij is net iets te braaf in alles. Hij is zich zeer bewust van zijn rol in de snookerwereld. Hij gedraagt zich alsof hij zijn hele leven alleen naar BBC-snooker heeft gekeken en verrast nooit in zijn doen en laten.
De laatste eerste ronde bracht vandaag twee Welshmen tegenover elkaar: Mark Willams en Matthew Stevens. Stevens stond met 2-4 voor, maar tot ieders verrassing won Williams vier frames op rij. Blogger Dave Hendon noemde het op twitter geen comeback, maar een ‘wederopstanding’…
En dan vanavond. Mark Selby in de zaal. Top-twee van de wereld, maar de laatste tijd niet goed. Toch wint hij nog, op karakter. De laatste tijd krijgt hij wel voor elkaar wat de echte kampioenen kenmerkt: vanuit kansloze positie terugkeren. Vanavond lag hij echter wel echt knock-out in de touwen tegen Stuart Bingham. 1-5 stond Bingham voor en had nog één framepje nodig. Eéntje maar. En hij speelde goed. U raadt het al: Selby won er 1, 2, 3 en 4 op rij en dwong een beslissend frame af. Op zo’n moment is de terugkomende speler psychisch altijd sterker. En Bingham kreeg het niet voor elkaar. Pijnlijk.
Kortom: de Masters laten zien waar het om gaat. Als de vier kwartfinales donderdag en vrijdag net zo mooi worden, zouden de twee halve finales op zaterdag geweldig moeten worden en belooft het een titanisch gevecht als finale te worden, zondag. De door mij voorspelde winnaar Judd Trump zit er nog in. Op basis van wat ik heb gezien, zou het ook zomaar weer John Higgins kunnen worden. Maar alles kan, met deze gasten. Dat maakt het ook zo mooi.
