Dit is geen opgewekte blog. Hij gaat over doodsbedreigingen. Ik kan een heel verhaal schrijven, maar aangezien Sheila Sitalsing vandaag in de Volkskrant een column schreef met ongeveer exact mijn mening, maak ik me er vanaf deze column hieronder te plaatsen. Overigens sorry dat Sheila onthoofd is: mijn scanner pakte haar koppie net niet mee als ik de hele tekst wilde hebben. En ik had geen zin in knip- en plakwerk vandaag...
Goede column vandaag weer, van Frank Kalshoven in de Volkskrant. Over het probleem dat hij aansnijdt, heb ik zelf ook veel nagedacht. Dat was in de tijd dat wij een kleine verbouwing in ons nieuwe huis lieten uitvoeren. Die is overigens prima gegaan, zonder de ook bekende horrorverhalen die je wel eens hoort. Kwestie van goed voorbereiden. En soms je gevoel volgen.
Het eerste slachtoffer van de bezuinigingen in Zuidplas is gevallen. Nota bene de man die de financiële problemen juist te lijf moest gaan en ook het zware dossier Zuidplaspolder op zijn bordje had, wethouder Henk van der Torn, werd door zijn eigen VVD-fractie in een onmogelijk parket gebracht en zag zich genoodzaakt zijn biezen te pakken.
Elke keer als ik merk dat het CDA weer eens het IJsselpad te berde brengt, denk ik: pfff. Ik word een beetje moe om dat gedoe om niets. Bühnepraat, dat is het.
Het leek allemaal zo mooi, een paar jaar geleden. Moordrecht koerste langzaam maar zeker op fusie af en ja, dan komt de vraag onvermijdelijk op wat er met een overbodig gemeentehuis zou moeten gebeuren. In een column opperde ik in de zomer van 2008 al eens om het Raadhuis om te bouwen tot Praathuis. Ambtenaren eruit en dan een museum erin, in combinatie met een soort dorpshuis.
Nog zeven nachtjes slapen, en dan mag Moordrecht weer naar de stembus. ‘Nou en?’ zult u misschien denken, moe van verkiezings- en fusiepraatjes die al maanden het politieke debat domineren.