Nog precies 40 nachtjes en dan mogen we gaan stemmen voor de gemeenteraad. Ja, ik heb dat precies uitgerekend. Geloof me maar, tel het maar na, het klopt. Deze ‘veertigdagentijd’ wil ik proberen om elke dag een op de verkiezingen aangepaste column te publiceren. Noem het een verkiezingsblog. Waarschijnlijk met als zwaartepunt de raadsverkiezingen in Zuidplas, maar als ik er zin in heb, kijk ik ook over de Zuidplasgrens heen. Tenslotte wordt in bijna heel Nederland gestemd. En Zuidplas is geen eiland.
Ik zal af en toe in het verleden duiken, en af en toe naar de toekomst kijken. Misschien maak ik me er soms makkelijk vanaf met een paar woorden en een typerende foto met commentaar. Misschien kom ik soms met een slaapverwekkend epistel van 1000 woorden dat door twee personen wordt gelezen. Ik ga gewoon mijn gang. Ik zie wel waar het schip strandt.
Voor deze columnserie heb ik zelfs een kek aangepast logootje gemaakt van mijn vertrouwde ‘Dat zeg ik…’-logo. Het logo zal geen hippe designprijs winnen, maar da’s logisch: ik ben geen hippe designer…
Ik zal het maar meteen bekennen: ik heb een haat-liefdeverhouding met de lokale verkiezingen. Aan de ene kant vind ik het altijd een hoop gedoe, ‘politieke partijgers’ die het ene moment venijnig naar elkaar klauwen, om een halve dag later poeslieve koppies te geven.
Aan de andere kant vind ik het prachtig. Het is toch de lokale democratie in vol ornaat. Het volk mag haar vertegenwoordigers kiezen. Dat is nogal wat. Ik volg het graag en dat al meer dan een dozijn jaar lang. Ook omdat ik het belangrijk vind.
Of ik het nu wil of niet, op verkiezingsdag maakt zich altijd een bepaalde spanning van mij meester. Wat zal er gebeuren? Wie wordt de grootste? Wat zijn de verrassingen? Wie worden teleurgesteld? Wie trekt de coalitiebesprekingen? Juist omdat het vooraf niet te voorspellen is, is de verkiezingsavond spannend voor iedereen. Het kan een paar stemmen schelen of partij A of partij B de eerste zet in het schaakspel mag zetten. Er gebeurt van alles. Voor en achter de schermen. In het openbaar en in achterkamertjes.
De komende veertig dagen zal ik mijn licht laten schijnen op het lokale verkiezingsspel. Ik waarschuw u alvast: ik ga het lekker persoonlijk maken. Lokale politiek gaat over personen. Dat is het mooie, maar soms ook het moeilijke.
Het heeft ook met emoties te maken. Tientallen lokale politici zijn twee maanden druk en dan komt dat tot een apotheose. Veel mensen kunnen zich het niet voorstellen, maar dat betekent wat. Als kandidaat besluit je om twee maanden lang de politiek even voorrang te geven boven hobby, familie of wat dan ook. Als je dan net niet direct in de raad komt, kan dat veel onzekerheid geven.
De politici zelf leven twee maanden in een zelfgecreëerde wereld van posters plakken, ballonnen, rozen, appels en flyers uitdelen. En tegenwoordig: veel getwitter. Hopelijk beseffen de politici dat dat getwitter nauwelijks terecht komt bij het gros van de kiezers. Wel bij een fors aantal trouwe volgers van het lokale politieke spel. Met een beetje mazzel pakt een journalist iets op en wordt het alsnog een verhaal. Ik sluit niets uit.
