Ze zeggen wel eens dat journalisten onbetrouwbaar zijn of geen geheim kunnen bewaren. Toch is het mij gelukt een ‘geheim’ dat ik al een paar maanden wist, tot vandaag geheim te houden…
Het begon allemaal met een tweet van de PvdA in Ouderkerk. In maart zocht de Woningstichting Gouderak (WSG) naar een nieuwe naam voor het gezondheidscentrum in Gouderak. En daar werd de bevolking voor ingeschakeld.
De aanleiding is heel vernuftig: het oude Rabobankgebouw aan de Kranepoort werd steeds minder bank. De Rabobank behoudt steeds minder kantoren in dorpen, omdat al het geldverkeer elektronisch gaat. Jammer voor ouderen die niet internetbankieren (zoals mijn ouders…), maar de tijd gaat voort. Het Rabobankgebouw ken ik goed: ooit bracht ik er als klein ventje mijn eerste spaarcentjes in de spaarweek in – ik meen – oktober. Ik kan mij zelfs herinneren dat de bank eerst op de Zellingwijk stond. Zover reikt mijn geschiedenis. Echt oude mensen zullen nog wel meer locaties kunnen opsommen…
De bank verdween stukje bij beetje en in de overgebleven helft van het gebouw kwam de dokterspraktijk. Uiteindelijk werd de rest, de ‘rechterhelft’, gesloopt en kwam er iets nieuws voor terug. En daar moest een nieuwe naam voor worden verzonnen, want van de bank is alleen nog een pinautomaat en een chipknipoplader over…
Ik dook op de prijsvraag als een Gouderakker op… goud. Ofzoiets. Waarom? Omdat ik alles wilde doen om te voorkomen dat er een suffe, nietszeggende naam op het gebouw zou komen. Met alle respect, maar in Moordrecht staat een huisartsencentrum die ze de naam De Hoeksteen hebben gegeven. Ik vind dat een belachelijke naam. Ja, het gebouw staat op een hoek, min of meer, en het is van steen. Maar daar is ook alles mee gezegd. De Hoeksteen? Hoe verzin je het. Wat heeft een hoeksteen met een huisartsenpost te maken? En vooral: wat heeft een hoeksteen met Moordrecht te maken?
Persoonlijk vind ik dat je dit soort projecten, dit soort panden, een naam moet geven die bij het dorp past. Een dorp is uniek. Een dorp kent verhalen en heeft een geschiedenis. Die moet je koesteren. Hoe kun je dat beter doen dan met naamgeving, die vaak decennia lang bewaard blijft?
Dus ik ging denken en denken. Uiteindelijk mailde ik de Woningbouwvereniging Gouderak zeven namen. Jaja, ik liet het niet bij één. Ik ga de andere namen niet verklappen (wellicht komen er nog meer panden die een naam nodig hebben, haha!), maar ze hadden allemaal een binding met Gouderak. Sommige waren simpel, anderen wat meer gekunsteld. Maar Gouderaks waren ze.
Uiteindelijk is één van mijn namen gekozen. Vlak voor de zomervakantie werd ik gebeld met het leuke nieuws. Natuurlijk moest ik het wel geheim houden, zoals dat bij onthullingen van nieuwe namen gaat. Ik had ‘Het Boumanhuis’ bedacht.
Zelfs aan de dokter zelf vertelde ik het niet. Ik heb hem niet om toestemming gevraagd. Vond ik niet nodig. Die man, die doktersfamilie, is een begrip. Bovendien dacht ik eerlijk gezegd ook dat er heus geen naam van mij gekozen zou worden. De naam is door de WSG wel aan de dokter voorgelegd. Hij stelde, volkomen terecht, dat het dan beter was om er ‘dokter Boumanhuis’ van te maken, aangezien er in de Rotterdamse regio ook een verslavingskliniek is met de naam Bouman.
Ik hou van historie, van dorpse geschiedenis (okee, van alle geschiedenis) en ik weet dat de huidige generatie Gouderakkers allemaal zijn opgegroeid met een dokter Bouman als dorpsdokter. De oude Hans Bouman, de vader van de huidige Hans Bouman, is in 1946 als huisarts in Gouderak begonnen. Dat betekent dat iedereen na de Tweede Wereldoorlog te maken heeft gehad met een dokter Bouman. Vader, of zoon. Zelf kende ik de oude dokter Bouman niet of nauwelijks. Hij is al jaren overleden. Maar ik heb wel een band met hem: toen ik werd geboren, aan de Iependaal in Gouderak, was hij bij de bevalling aanwezig. In die tijd deden plattelandsdokters zelf nog bevallingszorg.
Inmiddels is er dus al 67 jaar sprake van een dokter Bouman in het dorp. Dat vind ik reden genoeg om een pand te vernoemen. Dus zelfs als dokter Bouman over een x aantal jaren met pensioen gaat, zal de Gouderak voor ziekte en kwalen nog altijd naar ‘dokter Bouman’ gaan. Ik hoor het al, over dertig jaar. “Ik voel me niet lekker, ik ga even naar dokter Bouman.” Geweldig.
Vanmiddag mocht ik met dokter Bouman de naam onthullen. Tenminste: de laatste drie letters aan de gevel drukken. Toen ik aankwam in het dorp, hing het volgende aan de gevel: do..er .ouman’. Iedereen die weleens Lingo speelt, had de naam op dat moment waarschijnlijk al in de gaten… De dokter en ik mochten de ‘kt’ en de ‘B’ erbij klikken.
Afgelopen week kwam ik de dokter tegen in het dorp. “Wij moeten zaterdag aan de bak,” zei ik. Bouman vertelde me dat hij wel twijfelde of hij het leuk vond. Zijn naam op een pand. Ik kan het me voorstellen. Ik zou me ook enigszins ongemakkelijk voelen als een pand – zeg een journalistencafé – de naam Puttershuis zou krijgen. De dokter vertelde dat hij het maar zag als eervolle herinnering aan zijn vader, die tenslotte in Gouderak begon als dokter.
Prachtig vind ik het, dat het pand nu ‘dokter Boumanhuis’ heet. Gouderak is het dorp waar ik ben geboren en getogen. Op mijn 19e verhuisde ik vanwege studie naar Zwolle. Dat is vanuit Gouderak met het openbaar vervoer nauwelijks aan te reizen, kan ik verklappen. Ik heb een stevige band met het dorp. Als ik er rondloop, loop ik letterlijk en figuurlijk door mijn persoonlijke geschiedenis. Vanwege de mensen en vanwege alle plekjes in het dorp. In echt elke straat heb ik wel een herinnering. Dat kan in zo’n klein dorpje. Ik kom nog vaak in het dorp, waar mijn ouders gelukkig nog altijd in het huis kunnen wonen waar ik ben geboren.
Daarom vind ik de naam mooi en ben ik trots op de naam. Nu al.
