Een warm welkom. Zo kan het wel genoemd worden toen ik dinsdagochtend mijn rentree maakte in de stageklas groep 5 van de Koningin Wilhelminaschool in Gouda.
In augustus was ik daar begonnen als stagiair, maar moest na drie stagedagen weer afscheid nemen, omdat ik om eerder beschreven reden besloot even met de opleiding te stoppen. Dat was niet leuk. Het beloofde een mooi stagejaar te worden in een leuke klas met een juf die mij veel zou kunnen leren.
Geen studie, geen stage, in mijn geval. Studie en stage zijn één op één gekoppeld op de opleiding tot leraar basisschool.
Als je vijf maanden niet studeert, nauwelijks op een school komt, dan raak je uit de studieflow. Ik was dus benieuwd hoe het zou zijn, afgelopen dinsdag. Om kwart over acht ’s ochtends stapte ik de klas in. ‘Hee meester Ben, ik heb u gemist!’ zei één ventje direct. Dat doet een leraar-in-opleiding goed, kan ik u verklappen. ‘Ik heb jullie ook gemist,’ zei ik tegen de hele klas. En dat meen ik. Als je het enthousiasme van die kleine kereltjes en dametjes ziet, dat is gewoon mooi. Direct vertellen ze de belangrijkste dingen tegen je. ‘Ik ben over zes dagen jarig!’ zei de één. ‘Welke lessen gaat u geven?’ vroeg de ander. ‘Ik heb nieuwe schoenen!’ meldde een derde trots.
Ik heb er direct weer zin in. En ik heb de komende tijd veel tijd om te leren, zoals het er nu naar uit ziet. Dat moet ook, want ik moet vol aan de bak. Volgende week geschiedenis, spelling en een soort dagopening. Tussendoor moet ik een zogeheten pedagogisch-didactisch groepsoverzicht maken, vormgegeven volgens Handelings Gericht Werken, met onder meer de specifieke onderwijsbehoeften van een aantal kinderen. Waarover later ongetwijfeld meer…
Deze eerste dag had nog een speciaal ingrediënt. Ik mocht als begeleider mee met een groepje leerlingen uit een aantal groepen, dat samen een ’talentenklas’ vormt. We gingen naar een naastgelegen zorgcentrum om cupcakes te versieren met de bewoners. Cupcakes, ja… Terplaatse bleek dat het even niet mogelijk was met de ouderen samen aan de slag te gaan, maar het maakte het groepje niet minder enthousiast. Binnen no-time waren de cake’jes (spel je dat zo?) versierd. En ja: ik heb er zelf ook één gemaakt. Ik beperkte mij tot het simpelste: een gezichtje. Het was tenslotte mijn eerste cupcake ooit…
