Er is dus een mens geweest, die op een dag besloot naar een schoolgebouw te gaan. Die een klaslokaal in liep, waar op dat moment bijna twee dozijn kindjes van een jaar of 6, 7 misschien wel een liedje aan het zingen waren, of rekensommetjes maakten. Of een tekening. Of een verhaaltje schreven. Onschuldige kindjes, die nog een heel leven voor zich hadden. Brandweerman wilden worden. Of piloot. Of mode-ontwerpster. Of voetballer. Of paardenverzorgster. Of astronaut. Of vuilnisman. Of juf. Of meester.
Op een gegeven moment zagen ze onverwacht een man binnenkomen. Hun eerste gedachte zal zijn geweest ‘Hee, leuk! We hebben een gast, we gaan iets leuks doen!’ Maar toen. Toen brak de hel los. In een klaslokaal. Het is niet voor te stellen wat daar in dat lokaal is gebeurd. De man heeft die onschuldige kindjes één voor één doodgeschoten. Gewoon een kogel door hun hoofd gejaagd. Kinderen.
Ver-schrik-ke-lijk.
Totale paniek.
Trauma.
Ik heb er echt geen woorden voor. Als leraar-in-opleiding heb ik geprobeerd me er een voorstelling van te maken. Ik stelde me voor dat ik in mijn klas sta met een groep kinderen die ik probeer klaar te stomen voor de maatschappij. Die ik iets probeer bij te brengen. Kennis, maar ook normen en waarden.
Ik heb geprobeerd me voor te stellen wat ik zou doen. Letterlijk. Misschien heeft de meester of juf in die klas geeneens tijd gehad om iets te doen. Om zich op die vent te werpen ofzo. Het is letterlijk onvoorstelbaar. Je kunt je er niet op voorbereiden. Het is te belachelijk voor woorden om je überhaupt op zoiets voor te bereiden. De dader moet een gek zijn geweest, die tientallen levens heeft verwoest.
En waarom?
Nog niemand die het weet, op het moment dat ik dit schrijf.
Wat moet je doen? Scholen doen de deur al veelal op slot. Moet je nu ook je lokaal op slot gaan doen? Ik mag het toch niet hopen. Het is al stuitend dat op sommige middelbare scholen al detectiepoortjes staan. Helaas, om wapens van leerlingen te detecteren. Kogelwerend glas in scholen? Die twee termen wil ik gewoon niet in één zin verbinden.
Waar gaat dit heen?
Ik vind het altijd moeilijk om gradaties van menselijk leed te benoemen. Is deze onmenselijke slachting erger dan de slachting die een Noorse activist meer dan een jaar geleden uitvoerde op een stel jongeren op een eiland in Noorwegen? Nee. Ook daar zijn talloze levens verwoest. Er zijn talloze vormen van geweld waar niemand ooit van hoort. Achter voordeuren. In dorpjes in de middle of nowhere. In grote steden waar mensen elkaars bestaan niet eens kennen. Allemaal even erg.
De realist in mij zegt: er volgt altijd wel weer iets nieuws. Een nieuw drama. Even onvoorstelbaar. Maar op dit moment is dit het ergst.
Een hele klas.
Kapot.
