Het is 71 en ligt onder een wagen? Mijn vader! Afgelopen zaterdag heb ik met hem, of beter gezegd: hij met mij, olie ververst van een Opeltje Corsa.
Het blijft mooi, mijn vader die aan auto’s knutselt. De beste man is 44 jaar monteur geweest bij Victoria in Rotterdam, een inmiddels overgenomen Mercedes-garage. Vier-en-veertig jaar, dag in dag uit werken aan die heilige koeien. Ik heb daar zoveel respect voor. Na zijn pensionering kon hij het niet laten en is hij zich bezig gaan houden met oldtimers. Die ouwe bakkies blijven lopen. Niet kapot te krijgen. Net als mijn vader.
Van mijn vader heb ik de liefde voor Mercedes geërfd. Eigenlijk is liefde niet het goede woord. Mijn vader is wel zo nuchter dat hij die oude schroothopen gewoon ziet als hulpmiddel. “Een auto is niet meer dan een vervoermiddel dat je van A naar B brengt, je zit droog en je zit warm,” zegt hij altijd. Toch vind ‘ie het leuk, dat knutselen. Ook al gaat het met het verstrijken der jaren niet meer zo makkelijk als vroeger. Het lichaam begint een beetje te sputteren. De kracht is veel minder geworden. Hij duikt niet meer onder een wagen, maar hij zakt piepend en krakend door zijn benen. Even voor de goede orde: dat doet hij vrijwillig! Als ik hem wil helpen, zegt hij: “Nee, ik doe dat zelf.”
Samen lukken de meeste klusjes. Ik vind dat mooi. Mijn vader wil mij altijd helpen. Ik leer veel van hem. Toch zou ik niet zo snel aan een auto knutselen zonder zijn hulp. Ja, een bandje wisselen, vloeistoffen bijhouden, dat soort dingen lukt wel. Maar zaken als het vervangen van remschijven, kleppen stellen, uitlaat vervangen, dat gaat mij te ver. Ik hoop dat ik nog lang met hem accu’s mag vervangen, oliefilters vervangen, bougies vervangen. Het zijn de vader-zoon-momenten die ik, ook op mijn 36e, koester.
Jan Putters, een vader om trots op te zijn.
