Mijn jaar 2013 was echter een bijzonder jaar. Een uitzonderlijk jaar. Een jaar om nooit te vergeten. Mijn jaar 2013 had twee gezichten. Het was een jaar met één diep dal en één extreem hoge top. Van het diepste punt van Europa naar de top van de Mount Everest, om het even beeldend te schetsen.
Op deze bijna laatste dag van het jaar wil ik – hoe cliché, maar ook hoe onontkoombaar – even stil staan bij mijn persoonlijke jaar 2013.
Het jaar begon slecht. Heel slecht. Het bedrijf waar ik al twaalf jaar met veel, heel veel plezier werkte, ging failliet. Elk faillissement is zuur, maar in ‘mijn’ geval betekende het ook het einde van een krant. Van Het Kanaal in Nieuwerkerk aan den IJssel. Een dijk van een product. Een prachtige krant met een prachtige geschiedenis. Vind ik. Een krant die er met name in Nieuwerkerk en Moordrecht toe deed. Vind ik. Waar veel lezers elke week met plezier hun lokale nieuws en achtergronden uit haalden. Weet ik. Over het verdwijnen van de krant heb ik mijn mening al eens gegeven. Die herhaal ik hier niet.
Naast het feit dat de gemeente Zuidplas een mooi medium kwijtraakte – wat heel erg is, omdat het onomkeerbaar is – raakte ik persoonlijk mijn bron van inkomsten kwijt. En tegelijkertijd een baan, een passie, die ik met heel veel plezier uitvoerde. Ik genoot ervan om op te tekenen en te fotograferen wat er op regionaal gebied allemaal gebeurde. Lol in het werk, plezier met alle mensen uit het netwerk, serieuze verhalen schrijven, maar soms ook verhalen met een knipoog. Nieuws-van-de-buren, Man Bijt Hond-achtige verhalen, afgewisseld met relevant nieuws en achtergrond. Heerlijk.
Al die zaken vielen weg.
Droevig.
Het faillissement en het verdwijnen van de krant is nu bijna een jaar geleden, maar nog dagelijks denk ik terug aan de mooie dingen die mijn collega’s en ik hebben gedaan. Vergeten lukt niet, al was het maar omdat ik betrokken ben gebleven en ook nog eens rond blijf lopen in het gebied. Uiteindelijk koos ik er in september namelijk voor om als freelance journalist verder te gaan. Dat klinkt positief, maar het is niet makkelijk.
Gelukkig werd al dit vervelende persoonlijk-economische verdriet ruimschoots teniet gedaan door het mooiste dat mij ooit is overkomen. IK WERD VADER! Van onze prachtige dochter Rosalie. Op de laatste dag van de maand oktober werd het wonder geboren, klein maar fijn. Een heerlijk klein meisje, 2730 gram geluk. Het is onbeschrijflijk hoe zo’n lieflijk, guitig en snuitig meisje je leven kan verrijken.
De kleine prinses is op de laatste dag van het jaar precies twee maanden oud. En ze doet het fantastisch. Inmiddels 4300 gram. En die anderhalve kilogram heeft ze helemaal zelf naar binnen geslobberd. Oke, er komt hier en daar ook nog wel eens wat uit, maar daar is de firma Pampers maar al te blij mee. Ik had vooraf aandelen willen kopen, maar was bang dat dat als ‘handelen met voorkennis’ illegaal zou zijn… En voorkennis hadden we, zo’n negen maanden lang. Probeer dat maar eens te ontkennen, oog in oog met de rechter.
Ik moet zeggen: het verliezen van je baan en het krijgen van een kind brengt nogal wat gevoelens met zich mee. Gevoelens van verantwoordelijkheid. Baanloos met een baby is niet altijd ideaal voor de gemoedstoestand. Gelukkig ben ik van nature positief ingesteld. En een klein meiske leert mij nog meer relativeren dan ik altijd al deed. Want je moet alles natuurlijk wel een beetje in proportie blijven zien.
Het jaar 2014 zal vast weer allerlei dingen in petto hebben. Er zullen vast dingen op ons pad komen. Er zullen vast dingen gebeuren. Ach, wat zit ik nu slap te ouwehoeren: 2014 wordt een fantastisch jaar!
Als iedereen gewoon een beetje normaal doet en elkaar een beetje in de gaten houdt, komen we als mensheid een heel eind.
