Gisteren was het een bijzondere datum: 12-12-’12. Namens de krant was ik bij een huwelijk dat om 12 minuten over 12 gesloten werd. Maar wat mij betreft is vandaag minstens zo bijzonder: na een min of meer gedwongen studiestop van vier maanden ben ik weer lijfelijk aanwezig geweest op de Marnix Academie. Want ja, ik januari ga ik weer herstarten op de pabo.
Het was net als na een thuiskomst van een lange vakantie. Mensen denken dan vaak dat er thuis, in Nederland, heel wat is veranderd. Maar het blijkt dan altijd dat het leventje gewoon door is gegaan, er helemaal niet zoveel is veranderd. Alleen zijn er een paar planten dood en lijkt de goudvis wel op het diertje dat je achterliet voor de verzorgers, maar is hij het toch net niet… Zo ook op school. Alles bleek hetzelfde.
Op de pabo was zelfs speciaal de rode loper uitgerold. Mooie ontvangst, dacht ik nog. Tot ik ontdekte dat dit in werkelijkheid voor één of ander kerstgala was ofzo.
Voor wie het niet wist: in augustus stopte ik plotseling met de studie, omdat die vermaledijde langstudeerdersboete op mijn bordje terecht bleek te zijn gekomen. Min of meer onverwacht, omdat ik werkelijk van mening was dat ik buiten schot bleef omdat ik vóór januari 2011 met mijn deeltijdstudie was gestart. Maar ineens bleek dat mijn eerdere studiejaren op de School voor Journalistiek in Zwolle ook meetellen…
Balen natuurlijk. Ik vond de boete iets teveel van het goede en stopte. Mocht hij onverhoopt worden afgeschaft, zou ik wel verder gaan. Ik vind het mooi om te studeren, ik vind het prachtig om mij te ontwikkelen en ik wil echt zo snel mogelijk een basisschoolgroep onder mijn hoede krijgen, maar die langstudeerdersboete hakte er net iets teveel in.
Gelukkig voor mij is de boete afgeschaft en van het in plaats daarvan ingevoerde sociaal leenstelsel heb ik geen last. Ik krijg sowieso geen studiefinanciering meer… Die luxe tijden zijn voorbij, dat waren de nineties…
Afijn, het hele feest gaat weer beginnen. Ik mag weer gewoon verder op de stageschool waar ik in augustus al was gestart. De mensen daar hebben gewoon mijn plekje in groep 5 vrij gehouden, wat ik echt tof vind.
Het wordt wel weer aanpoten, heb ik gemerkt. Maar wie wat wil, moet daar ook wat voor over hebben. En hoeveel gedoe er ook altijd is over het onderwijs in Nederland, ik ga mij daar toch lekker in werpen. Zoals Harry Jekkers ook grapte dat hij in de sixties – relax, weetjewel – in militaire dienst ging ‘om het systeem van binnen uit uit te hollen’, zo wil ik het onderwijs in om het systeem van binnenuit te verbeteren… Oke, oké, misschien iets te ambitieus. En om eerlijk te zijn ook niet nodig, want man, man, man wat heb ik de afgelopen twee jaar een respect gekregen voor leraren en leraressen en het werk dat zij verzetten. Daarover vast later meer.
Nu eerst aan de slag!
