Nog 35 nachtjes te gaan tot de verkiezingen. Na een paar olijke blogjes nu tijd voor iets dat door sommigen als zuur zal worden ervaren. Maar om met Balkenende te spreken: ‘Na het zoet komt het zuur.’ Of was het nu precies andersom? Hoe dan ook: zuur is ook een smaak.
“Het was mijn idee!”
“Nee, het was ons idee!”
“Okee, het was ons idee. Maar wij kwamen ermee.”
“Ja maar wij waren het met het idee eens!”
“Maar het was ons idee!”
“Als jullie ons hadden gevraagd, was het ook ons idee!”
“Maar we hadden geen tijd meer om jullie te vragen!”
“Als je het aan twee anderen kan vragen, kan je het ook aan de rest vragen.”
“Nietes!”
“Welles!”
“Trouwens, toen jullie laatst een idee hadden, hebben jullie ons ook niet gevraagd! Lekker puh!”
“Welles!”
“Nietes!”
“Echt wel!”
“Echt niet!”
“Nou, het gaat er ook niet om van wie het idee is, wat trouwens ons idee is, maar dat het zo’n goed idee is, dat idee van ons.”
“Ach, dat idee wat wij laatst hadden, was ook zo’n goed idee. Dat vonden jullie toen geen goed idee en nu ineens vinden jullie het wel een goed idee.”
“Ja, maar dat was een ander soort idee. Dit idee hier, van ons, is eigenlijk een verbetering van dat idee. Beter een beter idee dan een goed idee.”
Bovenstaande gefingeerde discussie, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, is geen ruzie op een schoolplein. Geen kinderachtig onenigheidje over wel knikkerspel gespeeld moet worden.
Het is – hoewel niet letterlijk – in Jip en Janneketaal de discussie die laatst in de gemeenteraad werd gevoerd. Een discussie die vervolgens tot vermoeiens toe doorging op Twitter.
Effe kort waar het om gaat: de laatste tijd komen er vanuit de inwoners af en toe plannetjes naar voren van dingen die die inwoners willen. Dat gaat specifiek om sympathieke plannen van sympathieke mensen met een sympathiek doel. Van die initiatieven die iedereen steunt, die iedereen lovenswaardig vindt en waarvan iedereen zegt: ‘Ik hoop voor jullie dat het lukt!’
In dit geval gaat het om een groep ouders die voor hun kinderen met een beperking een eigen woonruimte willen creëren in Moordrecht en om een dame die een inloophuis wil creëren voor mensen die kanker hebben overwonnen. Supergoede initiatieven. Lof.
De initiatiefnemers hebben, zoals dat hoort en zoals goed is, alle politieke partijen benaderd, omdat ze steun zoeken. Volkomen terecht.
Maar wat gebeurt er dan in verkiezingstijd? (*zuur-alert*) Alle partijen gaan koketteren met die ideeën. Partij A stuurt een foto en een tweet over hoe goed het initiatief is en hoe graag partij A het steunt. Exact hetzelfde doet partij B. En partij C.
Prima hoor, het mag en is goed. Iedereen moet gewoon lekker in vrijheid ‘zijn ding doen’, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er in deze verkiezingstijd net een schepje bovenop wordt gedaan. Het wordt allemaal net wat vetter aangezet. Net wat enthousiaster gebracht.
Het ging zelfs zo ver, dat er door drie partijen een motie in elkaar werd gezet. Hartstikke goed, moties maken. Het is het machtsmiddel van de raad en elke motie waar een meerderheid voor is, is een opdracht aan de wethouder. Het is het stuur van de auto die democratie heet. Zonder stuur rijdt een auto ook, maar met is net wat handiger…
Afijn. Deze motie.
Als ik dan zo’n motie lees, denk ik: tja, hoe algemeen kun je een motie opstellen? Hier kan niemand tegen zijn.
Ze hadden net zo goed deze motie kunnen indienen: “blablabla… en draagt het college op zich ’s ochtends naar haar werk te begeven en daar in ruil voor salaris haar werk te verrichten…“
Of: “dit en dat en zus en zo… en draagt het college op om goede dingen wél te steunen en slechte dingen niet te steunen…“
Weet je wat belangrijk is bij dit soort initiatieven? De momenten dat het bijvoorbeeld gaat om het aanpassen van het bestemmingsplan, zodat ergens iets gebouwd kan worden. Zodat ergens een initiatief mogelijk is. Dan moet er steun komen. Maar op zo’n moment zijn er altijd weer andere belangen, andere afwegingen, andere regels en wordt alles ingewikkeld. Daar worden burgers en initiatiefnemers dan weer moedeloos van en met een beetje pech hangen ze hun plan aan de wilgen. Vaak ook omdat het allemaal te lang duurt.
Dat maakt politiek zo ingewikkeld. En zo interessant. Zuur? Nee. Realistisch? Ja.
